Kapidan baska aydinlik girecek hiçbir yeri olmayan dükkâninda, tek basina, gece gündüz çalisan Koca Ali, tipki kafese konmus terbiyeli bir aslani andiriyordu. Uzun boylu, iri elli, kalin pazili, genis omuzlu bir pehlivandi. On yildir bu karanligin içinde ham demirden dövdügü kiliç namlulari bütün Anadolu'da, bütün Rumeli'de, sinir boylarinda büyük bir ün kazanmisti. Istanbul'da bile yeniçeriler, satin alacaklari kamalarin, saldirmalarin, yataganlarin üstünde "Ali Ustanin isi" damgasini ariyorlardi. O, çelige su vermesini biliyordu. Uzun kiliçlar degil, yaptigi kisacik biçaklar bile kapaninca iki kat olur; kirilmazdi. "Çifte su vermek" sanatinin, yalniz ona özgü bir sirri vardi. Yanina çirak almaz, kimseyle çok konusmaz, dükkânindan disari çikmaz, durmadan ugrasirdi.