Ahmet Bey, kaleme girince arkadaslarina söyle bir bakip, güldü. Boyunu egerek basini salladi. - Nasil, gördünüz mü? dedi. Allah'tan çok, Abdülhamit'ten korkan katiplerin henüz suratlarina kan gelmemisti. Hepsi yeni geçmis bir firtinanin kapali yerlere savurdugu sonbahar yapraklari gibi solgundu. Içlerinde korkunç bir "süphe" çarpiyor, sormadiklari bir "acaba?" sökülmez bir hiçkirik acisiyla bogazlarina tikaniyor, dalgin dalgin birbirlerine bakisiyorlardi. Ahmet Bey koltuguna oturdu. Parlak, beyaz kolluklarini yerlerinden firlatan özel bir hareketten sonra fesini çikardi. Masanin üstüne koydu. Bir çelik yay gibi kuruldu.