Her ne kadar Don Kisot’un babasi gibi gözüksem de aslinda üvey babasi olan ben, herkesin yaptigi gibi davranip gözlerimden akan yaslarla karsina geçip, oglumda bulacagin kusurlari bagislaman ve görmezden gelmen için yalvarmayacagim sana... Üstelik senden de saklamayacagim bunlari. Sen, ne akrabasisin onun ne de dostu. Istedigini düsünmekte özgürsün, hür bir iraden var. En yüksek rütbedeki bir insan kadar yetkin var elestirmeye; evindesin ve orada kral sensin. Herkes evinde kral degil midir zaten?.. Bütün bunlar her türlü saygi gösterisinden kurtariyor seni. Lafin kisasi bu hikâye hakkinda iyi ya da kötü aklindan geçen her seyi söyleyebilirsin. Kötülersen ceza almayacaksin, ama iyi söylersen de ödül bekleme hiç kimseden. Montaigne yeni bir yöntem denemektedir ve bunu da pek çok kez tekrarlamistir. Dostlarina ve yakinlarina bir ani birakmak istemistir. Kendi profilini çizmek için bir sinama yapar, yeni bir terim kazanir edebiyat dünyasi. Deneme...(Tanitim Bülteninden)