Zerdüst otuz yasinda yurdunu ve yurdunun gölünü terkedip daglara çikti. Orada ruhunun ve yanlizliginin zevkini tatti ve on yil birakmadi bundan. Ama en sonunda gönlünce bir degisme oldu. Bir sabah, tan agarirken kalkti, günesin karsisinda durdu ve ona söyle dedi: “Ey ulu yildiz! Aydinlattiklarin olmasaydi, nerede kalirdi senin mutlulugun“ On yildir yükselir durursun magaramin üstüne; eger ben, kartalim ve yilanim olmasaydik, isigindan da, bu yoldan da bikardin. Ama biz seni her sabah bekledik, isiginin fazlasini aldik ve kutsadik seni bunun için. Bak! Pek fazla bal toplamis ari gibi bilgeligimden biktim; onu almak için uzanmis eller gerek bana. (Arka Kapak)