Dîvân, 17. yüzyılda yaşamış Melâyê Cizîrî’nin yazdığı tek eserdir.

Cizîrî’nin şiirleri metafizik ve ruhsal bir derinlik içermekle birlikte şairin sadece geleneğin getirdiği klişelere, mazmunlara yaslanmakla yetinmeyip metaforlara, alegorilere dayalı karmaşık ve çarpıcı bir düşünsel arka plan kurmayı ustalıkla başardığı görülür. Bu şiirlerde aşk ve güzellik kavramları bütünlük içinde, bir arada ele alınır. Şairin mistik tutkusu kendini açıkça gösterir.

Araştırmacılar tarafından varlığın dört temel unsuruna beşinci öğe olarak aşkı ekleyen şair olarak nitelenen Cizîrî, varlık ile yokluk arasındaki çizgiyi bir daire halinde bütünleştirmeye çalışır ve buna aşk adını verir.

Kim o kâtip, hatlarını dizen, bir’den çok’a bölu¨nen / Kim yu¨zu¨nu¨ mevzûn kılan, o sırrı çözecek olan / Çıksın döktu¨ğu¨ nağmeleri ûd ve rûdun bilen varsa / Mu¨şku¨lu¨ çoktur, aşk ne kolay göru¨nu¨r oysa.