Gökyüzünden umutlari donmus gözlerle bize bakan binlerce sehit ruhuna armagan edecek baska neyimiz vardi ki? Sevinçle geldigimiz Tozlu Yol’dan geri dönerken istisnasiz hepimizin yüreginde bir sizi, gözünde bir damla yas vardi. Bir tasin altindan dogarak meyile uyup ince arkçiklar olusturan gözeler, çoluguna çocuguna hasret giden Mehmetçiklerin hiç dinmeyen gözyaslari gibi geliyordu bize… Bir de aksam rüzgâriyla egilip bükülen, kâh topragi öpen kâh basini semaya dikip o ilahi agidi söyleyen gelincikler, içimizi acitiyordu. Acaba Allahuekber yaylalarinda gelinciklerin bu kadar kirmizi oluslarinin sebebi, koç yigitlerin dondugu için topraga akamayan kanlari miydi? Bu yüzden mi her bahar kanar, kis gelince buz tutardi?Bu naçiz çalisma, Ruslarla Almanlarin emperyalist planlari ile Ittihad ve Terakki’nin maceraperest yöneticilerinin hülyalari arasina sikisan Mehmetçiklerin, taze delikanlilarin, Hasan ve Ayselerin donmus umutlarinin hüzünlü öyküsüdür.Allahuekber Dagi’nda yatan ve Sarikamis önünde kahramanca savasan Mehmetçiklerimizin aziz hatiralari, hâlâ kulaklarimizda yankilanmaktadir. Bizim yaptigimiz, sehitlerimizin aziz hatiralarina karsi minnet borcu için ödenen küçük bir hizmetten baska bir sey degildir.Ruhlari sad olsun!..