Hayat dedigimiz hengâme, iki insan arasindaki mesafeden ibaret.
Birbirimizin ruhuna degebilmek için çirpindikça çirpiniyor, bitap düsüyoruz sonunda. O mesafe bir türlü kapanmiyor, kapanamiyor.
Kâh, içine kapanarak yakinligi ariyor insan.
Kâh, içini dökerek.
Kâh alip basini giderek.
Ne içine dönmek sorunlari çözüyor hayatta. Ne de gitmek. Çünkü insan gittigi yere kalbini de götürüyor. Her adim ömürden düsen bir gün çünkü.
Her adim bir ayrilik.
Kalbin istedigi bir damla yakinlikken, her ayrilik biraz daha mesafe.
Mustafa Ulusoy, diger kitaplarinda oldugu gibi, insanin iç dünyasinda olup bitenleri bilgelikle irdeliyor. Narsistik arzu çagina, varligin dilini okuyup dilsizlikten kurtulmaya, insanla kâinat arasindaki bagliliga, kadin erkek iliskilerine dair çözümler üretiyor. Bunlarla da kalmiyor Yakinlik.
"Deneme yazilarinin hiç bu kadar güzel olacagini zannetmezdim." dedirtiyor her satiriyla okura.